Tijdens het schrijven is Joost nog steeds zoek. Onze inzending op het Eurovisie-songfestival is tot nader bericht geschorst vanwege een incident.
Wat het incident is, is totaal onduidelijk. Er zijn geruchten dan het gaat om een confrontatie met iemand van de productie, of een fotograaf, maar informatie is er niet. Er gaan ook geruchten dat het te maken heeft met zijn opmerking tijdens de persconferentie.
De vraag die me blijft hangen is: wat was de intentie van de vraag?
Er worden opmerkingen gemaakt over het feit dat hij een vlag over zich heen draagt. Sommigen zien dit als statement. Echter, dit doet hij veel vaker.
Is zijn vraag onterecht? Er wordt door een interviewer een vraag gesteld over de veiligheid op het evenement, en de spanningen rondom een deelneemster. De organisatie grijpt in door te zeggen dat ze die vraag niet hoeft te beantwoorden.
Waarom niet? Waarom mag die vraag niet gesteld worden? Is het een politieke vraag? Misschien. Maar tegelijk is het ook een vraag aan de organisatie over een realistisch probleem. Ontkennen heeft namelijk niet zoveel zin, want de protesten door alle landen heen laten zien dat het zeker speelt.
Voor mij voelt het als een opmerking naar de stugge afgebakende manier van communicatie die Eurovisie voert: niets zeggen, niets vinden, gewoon zingen en geld binnenbrengen. Want zodra er politiek bij komt, komen er ineens politieke meningen.
“Zeg maar niets, dan gaat het wel weg”. De meest schadelijke manier die bestaat. Eurovisie heeft aangegeven dat er een incident was, geeft geen enkele context, en verwacht dat de wereld rustig afwacht. Dat terwijl elk moment op diezelfde wereld de lading van een inzending van Israël moeilijker wordt. Angstvallig afhouden van een statement is niet de manier. Neem een positie in. Weest duidelijk. Maak een statement. Als je dan ‘United by music’ bent, is je statement niet moeilijk.
Geef een reactie